مادرم كاش منم با تو سفر ميكردم

                                          پا به پاي تو ازاين راه گذرمي كردم

 شايد آن روزكه پرزد بدنت سوي بهشت

                                    ديده بودي كه چه سان خاك به سرميكردم

 گفته بودي چو روم زود ز در مي آيم

                                              ديركردي تو ولي شكوه زدرميكردم

ديدگان سيهم گشت چو يعقوب سفيد

                                       بس كه بر جاده چو ديوانه نظر ميكردم

 مادر انصاف ندارد به خدا دورفلك

                                         كودكي بودم و با گريه سحر ميكردم

 شب كه زانوي تو درخواب؛ مرا بالش بود

                                          تا سحرپاي تو غرقاب گهر ميكردم

 به خداوند قسم كودك مردي بودم! 

                                          گريه پنهان ز دو چشمان پدر ميكردم

 لحظه ها از پي هم رو به ابد مي رفتند

                                         روز را شام پي از روز دگر ميكردم

زندگي در نظرم گشت بيابان فراخ

                                          بس غريبانه  ره عمر به سر ميكردم

  هيچ كس يك گره از مشكل من باز نكرد

                                            من گره باز به خوناب جگر ميكردم

  كودكان دست به چادر پي مادر بودند

                                          من ولي  چشم به تابوت تو تر ميكردم 

 سنگ تقدير چنان بال چمندي بشكست

                                          كه جهان سرخ به خونابه ي پرميكردم 

نظرات شما عزیزان:

سپانتا

ساعت17:59---18 فروردين 1391

عزیز م شعرخیلی قشنگی بود.موفق باشی.

گمنام

ساعت23:00---13 خرداد 1390

اخراحساسه این شعر

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: